Թագաւորը իր երկրին մէջ շրջելու ատեն կը տեսնէ, որ զառամեալ ծերունի մը թարմ շիւ* կը տնկէ։ Կը մօտենայ անոր ու կը հարցնէ.
-Ի՞նչ կ’ընես, ո՜վ Ծերունի։
-Ընկուզենիի շիւ կը տնկեմ։
-վաղը պիտի մեռնիս, այդ ընկուզենիի շիւը ինչո՞ւ կը տնկես։
Ծերունին կը պատասխանէ.
-Թագաւորը շա՛տ ապրի, մեր նախնիները տնկած են՝ մենք կերած ենք, հիմա ես կը տնկեմ, որպէսզի մեզի յաջորդողները ուտեն։